Pizza z szynką i tapenadą z czarnego sezamu oraz oliwek – Death Stranding

Zasiadając do pierwszej rozgrywki w Death Stranding, podchodziłam do tego tytułu z pewnym dystansem, a nawet sporą obawą. Z jednej strony dość mocno nakręcony, przedpremierowy hype na pierwszą produkcję z samodzielnej stajni legendarnego Hideo Kojimy, ciekawość rozbudzona tajemniczymi trailerami, a z drugiej skrajne opinie z pierwszych recenzji i plotki o tym, że ten tytuł to nic więcej jak po prostu rozbudowany „symulator kuriera” z Normanem Reedusem w roli głównej. Czy się zawiodłam? Zdecydowanie nie! Jednakże na pewno nie jest to gra, którą jednogłośnie można ocenić jako grę 10/10 przeznaczoną dla szerokiego grona odbiorców. W Death Stranding zajdziecie sporo ciekawych, niebanalnie połączonych ze sobą mechanik, intrygującą fabułę, bardzo rozbudowaną eksplorację z przyjemną grafikę i piękną oprawą muzyczną, dobrą grę aktorską, zaskakujące zwroty akcji, dobrze zaprojektowany aspekt związany z “obecnością” innych graczy, no i do tego naprawdę solidną porcję godzin do przegrania. Jednakże zapewne znajdzie się niejedna osoba, którą ta gra po prostu znudzi – mimo, iż oprócz samego szlajania się z ładunkiem po trudnym terenie, mamy tutaj elementy strzelanki, skradania, zarządzania zasobami i złożonym ekwipunkiem oraz planowania strategicznego, to momentami rozgrywka bardzo zwalnia i wymaga od nas cierpliwości w pokonywaniu kolejnych, ciężkich tras. Ja akurat jestem ogromną fanką eksploracji i taka forma rozgrywki była dla mnie bardzo wciągająca, jednakże jestem w stanie zrozumieć osoby, które będą odbijać się od tej produkcji.

Death Stranding to swojego rodzaju niecodzienne doświadczenie, które warte jest bliższego poznania chociażby ze względu na wspomniane nietypowe połączenie mechanik i dość pokręconą fabułę (nieśmiertelny bohater ze strachem przed dotykiem, łącznikowe dzieci w słoikach, sieć chiralna, opad temporalny/deszcz, który powoduje starzenie się, czy tzw. „wynurzeni”, którzy próbują wciągnąć naszego bohatera w smolistą substancję i z którymi walczymy za pomocą granatów z odchodów głównego bohatera – i nie każcie mi tego nawet tłumaczyć, bo to właśnie w odkrywaniu kolejnych dziwacznych rzeczy tkwi główny urok tej gry). Dlatego moim zdaniem nie ma co zrażać się tymi gorszymi opiniami, tylko spróbować pograć samemu – mi gra bardzo się podobała i nadal nie skończyłam głównej fabuły, bo większość czasu zwożę materiały do budowy dróg łączących kolejne bazy, żeby dostać lajki do innych graczy. Także nawet tak proste rzeczy, z założenia niezbyt atrakcyjne gameplayowo, w dziele Kojimy wypadają o wiele ciekawiej, niż można się tego spodziewać. Wiadomo, bez słabszych elementów też się nie obyło – mnie osobiście irytowały powtarzające się te same cutscenki przy zabieraniu i dostarczaniu towaru, karkołomna walka z MUŁami czy niezbyt przyjemne prowadzenie pojazdów. Mimo to, Death Stranding ma naprawdę sporo świeżych i wciągających rozwiązań do zaoferowania, pytanie do Was, czy faktycznie złapiecie tzw. bakcyla. Może dodatkowo dla fanów męskich klat wspomnę, że Norman aka Daryl z The Walking Dead ma sporo do zaoferowania w tej kwestii 😉

Skupiając się jednak na samej pracy kuriera – czy mamy okazję także wcielić się w zadaniowca na miarę dostawcy UberEats? Oczywiście, że tak! Zleceniodawcy często przesyłają zasoby związane z jedzeniem, czy to pieczywo, czy to konserwy, czy nawet drogie wina i ryby wyłowione na terenie wynurzonych. Opad temporalny w przypadku upraw ma całkiem ciekawe zastosowanie, bo przyspiesza wzrost roślin. Sam główny bohater, Sam (pun intended), nie skupia się zbytnio na zbilansowanej diecie, żłopiąc Monster Energy czy piwo Timefall Porter, przegryzając to chrupiącymi kryptobiotami. W jednej z misji musimy się nie tylko bardzo spieszyć ze względu na ograniczony czas dostawy (zimna pizza to skandal!) ale także pamiętać o poziomym ułożeniu ładunku na naszych plecach. Jak widać, nawet w obliczu zagrożenia BT ludzie nie potrafią obyć się bez gorącej pizzy i jest to całkowicie zrozumiałe.

Dlatego w tym wpisie przygotujemy taką pizzę, ale oczywiście nie obędzie się bez dziwnego dodatku, w końcu gra nie jest zwyczajna, to i przepis musi być nieco odjechany. Wpadłam na pomysł, aby do pizzy dodać coś, co będzie przypominało smolistą, czarną maź BT, ale aby nadal pasowało do niej smakowo. Tapenada, czyli pasta z czarnych oliwek świetnie się do tego nadała, ale wiadomo, nie mogłam się powstrzymać, aby zmienić jej podstawową recepturę i dodałam tam jeszcze zmielonego czarnego sezamu. Wyszło… jak w grze Kojimy – niby dziwne, a zaskakująco dobrze!