Domowe bajgle z bananem i czekoladą z Bagel Bros – The Last of Us II

Pierwsza część The Last of Us przez wielu graczy oraz krytyków uważana jest za jedną z lepszych gier dedykowanych na konsolę Playstation – stąd sequel już w przedbiegach miał niełatwe zadanie aby sprostać ogromnym oczekiwaniom publiczności. Niestety w tym przypadku nie obyło się bez review bombingu, ale także i całkiem szeroko zakrojonej mowy nienawiści, która dotknęła nie tylko samych twórców, a nawet aktorów głosowych (zwłaszcza odtwórczynię roli Abby). Nie będę się tu rozwodziła nad tym, że takie ruchy społeczności nigdy nie powinny mieć miejsca, ale jeszcze bardziej boli to, że The Last of Us II zupełnie sobie na to nie zasłużyło. Przeszłam całość (ponad 30 h nabite na liczniku) i – mimo, że moim zdaniem ta część fabularnie nie dorównuje „jedynce” – to nadal jest to jedna z lepszych gier wydanych na PS4.

W The Last of Us warto zagrać przynajmniej dla samego gameplayu, który niezmiernie wciągnął mnie przez te ponad 30 h. Szczegółowy design zróżnicowanych lokacji okraszony jest piękną grafiką, co sprawia że zwiedzanie i przeczesywanie każdego skrawka okolic Jackson oraz Seattle to czysta przyjemność, a tryb photo mode aż prosi się o włączenie. Walka jest zróżnicowana i dynamiczna, a sekwencje skradankowe wymagające + musimy liczyć się z każdym nabojem i ostrożnie zarządzać zasobami do craftingu (grałam na wysokim poziomie trudności, więc na normalnym może da się to mniej odczuć). Do tego świetne animacje (zwłaszcza mimiki twarzy głównych postaci) oraz filmowy feeling wprowadzony za sprawą klimatycznych cutscenek tworzą bardzo spójne i bogate doświadczenie.

Jeśli chodzi o fabułę, to ma ona kilka mocnych, zapadających w pamięć emocjonujących momentów – i choć historia nie jest nudna i cały czas pcha nas do przodu, to miejscami trąci nieco kliszą. Moim zdaniem to najmniej udany element sequela, co nie znaczy, że zły. I tutaj wykażę się niepopularną opinią – bardziej wczułam się w historię Abby, niż Ellie. Nie będę tutaj spoilerować, ale głównie mam na myśli kreację bohaterów, także tych towarzyszących protagonistom. Miejscami jest ona bardzo płytka, a w pewnych momentach po prostu trudno sympatyzować z postępowaniem poszczególnych postaci, bo jak dla mnie brakuje tam większej logiki i odpowiednio zbudowanych pod to fundamentów. Od samego początku gry czułam co twórcy gry chcą uzyskać pewnymi zabiegami, ale u mnie po prostu jakoś do końca to wszystko nie rezonowało jak trzeba. Z drugiej strony jak na grę, którą ogrywałam już w dniu premiery (dzięki uprzejmości Playstation Polska) to nie uświadczyłam w zasadzie żadnych błędów – zaledwie raz zdarzyło mi się wypaść poza mapę. Do tego, zważywszy na naprawdę dopracowaną grafikę, optymalizacja jest na medal i nawet na zwykłej slimce gra działa bardzo płynnie. Moja finalna ocena to 8.5/10 i jest to mocne polecanko – mimo, że końcówka nie zostawiła mnie z uczuciem wielkiego wow, to całościowo jest to i tak jedna z lepszych gier, w które ostatnio miałam okazję zagrać.

Wracając do tematu szczegółów lokacji w grze – to tutaj Naughty Dog trzyma swój wysoki poziom i widać to nawet w opuszczonych barach i restauracjach, gdzie KAŻDE menu jest tak szczegółowe, że można dokładnie zczytać, co jedli stali bywalcy tych miejsc jeszcze przed wybuchem epidemii. Przez tę mnogość detali kulinarnych, nie tylko w menu, ale nawet w plakatach rozwieszonych na ścianach, reklamujących konkretne dania, czy sprzętach zostawionych w kuchniach – przez całą grę spędziłam naprawdę dużo czasu w trybie fotograficznym. Zrobiłam ponad 300 screenshotów – a to naprawdę spory wynik nawet jak na takiego kulinarno-growego freaka jak ja. Także tutaj naprawdę chylę czoła w kierunku designerów bo wykonali świetną robotę i eksploracja w The Last of Us dzięki temu nabrała zupełnie innego wymiaru.

Niektóre z restauracji pojawiają się kilkukrotnie podczas zwiedzania Seattle – jedną z nich jest sieć Bagel Bros, specjalizująca się w wyrobie bajgli. Z tego względu, że epidemia opanowała świat w okolicach jesieni, to na plakatach sieciówki pozostały reklamy specjałów sezonowych na jesień – a dokładnie bajgli z dynią i orzechami oraz bananem i czekoladą. Gdy tylko zobaczyłam ten plakat, to już wiedziałam, że muszę przygotować jedną z tych kombinacji. I tak oto przed Wami w pełni homemade, przepis na bajgle z karmelizowanym bananem i kremem czekoladowo-orzechowym. Nieco czasochłonna kombinacja, ale efekt wynagrodzi Wam trudy. Obiecuję!